Het begon heel lang geleden, passie voor de natuur, passie voor fotografie. Wat is er dan mooier om het e.e.a. te combineren. Tientallen jaren struinde ik door de natuur en legde alles vast wat maar met natuur te maken had. Het was altijd weer een hele uitdaging en maar wachten tot het rolletje film of dia van de ontwikkelcentrale kwam.
In de loop van de tijd verschoof mijn passie van natuurfotografie meer richting macrofotografie met natuur als hoofdonderwerp. Weer later werd het artistieke concepten, architectuur en nog veel meer uitdagingen. Momenteel ben ik druk doende in de studiofotografie en conceptuele fotografie.
Dit neemt niet weg dat de passie voor natuur nog steeds prominent als rode draad door mijn leven speelt. Echter het vastleggen van vogeltjes, bloemetjes en bijtjes heb ik een beetje gehad, althans als het louter determinatieplaatsjes betreffen. En geloof me, sedert de opkomst van de digitale fotografie is het booming business in de natuurfotografie. Ik herinner me nog de laatste keer, alweer 6 jaar geleden. Vogelkijkhutten vol met vogelkaars annex natuurfotografen. Soms letterlijk vechten om een plaatsje. Kapitalen aan apparatuur, maar wisten niets te vertellen over fotografische technieken, laat staan dat ze de gebruiksaanwijzing van de camera hadden doorgelezen. Websites met natuurfotografie kwamen als spreekwoordelijke paddenstoelen uit de grond. Sites als Birdpix e.d. vaarden er wel bij.
Momenteel is de kijkhut bij de Oelermars bij Losser erg in trek bij vogelaars en natuurfotografen. Ik noem ze maar even apart, maar tegenwoordig zijn ze verenigd in één. Files en rijen auto’s gaan aan en af. Gisteren dacht ik, ach, laat ik eens weer determinatieplaatjes schieten en ben afgereisd naar de Oelermars. Even weer oude herrinneringen ophalen. En niet om zo maar een vogel te “schieten” maar prachtige roerdompen. Juist gisteren ben ik gegaan, want je zag bijna geen hand voor de ogen door de mist. Ik verwacht dan ook niet dat men er met de benen uit zou hangen, want de meeste fotografen blijven binnen als het slecht weer is zoals regent, mist e.d.. Ik vind dat juist bij weerextremen je op pad moet gaan. Plaatjes bij mooi weer hebben we al meer dan in overvloed. Het aantal mensen viel dan gelukkig inderdaad erg mee.
Oelermars in mist gehuld 15 februari 2013
Na een tijdje bibberen kwamen de roerdompen dan tevoorschijn. Een normaal gesproken uitermate schuwe vogel, liep te paraderen op een paar meter afstand langs de hut. Het was een gekakel van mensen in de vogelkijkhut, maar de roerdompen trekken zich er niets van aan. Het leken wel ontsnapte vogels uit een dierentuin. Bij nader inzien bleek dat niet te zijn. Geen ringen te bekennen. Mogelijk komen ze uit streken waar ze niet de mens niet als een bedreiging zien. Dat gedrag zie je ook veel bij Scandinavische vogels die op trek deze kant uit komen. Ik moet zeggen het ouderwetste “kikken” bij het signaleren van een prachtige vogel kwam weer boven en de camera’s die ratelden er weer rustig op los.
Natuurfotografie, vogelen, determinatieplaatsjes schieten maakt eigenlijk niet zo veel uit. Als je maar geniet met hetgeen je op dat moment bezig bent. Dat is pas leven.
Wim Olyslager
16 februari 2013
